Hoornaars hoog in de boom

’t Was vandaag zo’n dag waarop je denkt: “Laat ik het eens rustig aan doen.” Maar ja, dat is buiten de hoornaars gerekend. Om kwart voor zes kreeg ik weer een melding: “Nest gevonden op Kranenberg 3-5.” En dan weet je: de rust is voorbij.

Eerlijk is eerlijk, ik stond al een beetje op scherp. Vorige week kreeg ik namelijk ook al een seintje van de Kranenberg. Na wat gezoek en rondvraag bleek het om een nest te gaan in een stalletje net buiten het dorp. “Dat zal me toch niet weer een Aziatische zijn?” dacht ik nog. Maar nee hoor, gelukkig vals alarm. Het was een nest van de Europese hoornaar — die mag blijven, die hoort hier. Die doet z’n werk en maakt geen heisa. Toch bleef het knagen. Die locatie blijft berucht.

Dus, zonder aarzelen, hup op de fiets.

Daar aangekomen keek ik omhoog en ja hoor: een nest zo groot als een skippybal, hoog in de boom. Zo’n joekel dat je denkt: “Als die valt, kan ik beter maken dat ik wegkom.” Terwijl ik stond te turen naar een goeie plek om een foto te maken, kwam Els Lemmens op me af. “Kom maar mee naar achter,” zei ze, “daar zie je ’t beter.” En gelijk had ze. Vanaf haar tuin kon je het gevaarte goed bekijken. Met de verrekijker zag ik geen hoornaars meer vliegen, maar ja, het was al zes uur. Dan kruipen ze terug in hun nest, net als wij na het avondeten.

Wat dit nest extra zorgwekkend maakt, is dat het waarschijnlijk niet meer geruimd zal worden. De pot is leeg, zeggen ze. En de jonge koninginnen? Die zijn vermoedelijk al uitgevlogen, op zoek naar een plekje voor hun eigen imperium. Volgend jaar mogen we dus rekenen op minstens vijf nieuwe nesten in de omgeving. En als we er nog eentje missen, dan worden het er tien. Zo gaat dat: één hoornaar is geen hoornaar, maar tien nesten zijn een plaag.

We blijven speuren, blijven melden, en blijven hopen dat de natuur ons een beetje genadig is. Want als we niks doen, dan wordt het volgend jaar een zomer vol gezoem en niet van de bijtjes.