Een tactiek van merken, meten en verplaatsen
Ik ben weer een stap verder gekomen in mijn zoektocht naar het nest van de Aziatische hoornaar. De methode met de wickpot werkt uitstekend. Ik heb de pot inmiddels twee keer verplaatst, telkens zo’n honderd meter in de richting waarin de gemerkte werksters vlogen. Dit gaat vrij eenvoudig met het merkbuisje wat we ook gebruiken om de koninginnen te merken. De hoornaars zijn helemaal niet schuw, wanneer je rustig beweegt kan je zomaar het buisje over de werkster plaatsen. Na eventueel merken zet ik het buisje op de inloopopening van een selectieve val en de hoornaar loopt zomaar naar binnen. Op deze manier kan ik meerdere hoornaars in een keer verplaatsen. Het blijft fascinerend om te zien hoe ze, na een paar keer heen en weer vliegen, de nieuwe locatie accepteren alsof het altijd zo is geweest. Zodra ze de nieuwe plek als referentiepunt gebruiken, ruim ik de oude op en begint het registreren opnieuw. Tijdstippen, vliegrichting, terugkomst—alles noteer ik zorgvuldig. Het is een soort veldwerk dat geduld en precisie vraagt, maar ook voldoening geeft.

Toch heb ik vandaag gemerkt dat het niet altijd vanzelf gaat. De hoornaars vliegen niet het open veld in, zoals ik had gehoopt, maar juist richting het dorp. En dat maakt het een stuk ingewikkelder. Wickpotten plaatsen op privéterrein, in tuinen of langs straten is niet zomaar gedaan. Je moet toestemming vragen, discreet te werk gaan en vooral goed uitleggen wat je aan het doen bent. Gelukkig zijn de meeste mensen hier in Casteren welwillend en nieuwsgierig. Maar het blijft een uitdaging. Ik wil geen overlast veroorzaken, en al helemaal geen paniek. Want zodra je het woord ‘hoornaar’ noemt, denken veel mensen meteen aan agressieve wespen en gevaar. Daarom heb ik besloten om even pas op de plaats te maken.



Gisteravond heb ik eerst alle verzamelde data op een rijtje gezet. Elk tijdstip, elke vliegrichting, elke afstand alles heb ik zorgvuldig geanalyseerd en op kaarten ingetekend. Het is een bijzonder moment in de speurtocht, want uit die puzzel komen nu drie locaties (kleine kruisjes in rood, geel en blauw) naar voren die uitermate verdacht zijn. Zij lijken het epicentrum te vormen van de activiteit die ik de afgelopen dagen heb waargenomen. Na er een nachtje over te hebben geslapen, heb ik besloten vandaag een nieuwe poging te wagen. Ik ga proberen in de buurt van die drie verdachte plekken een wickpot neer te zetten. Zie de rode stippen in het kaartje hieronder. Als de hoornaars daarop gaan vliegen, kan ik mogelijk de strooptocht door het dorp overslaan. Dat zou een enorme opluchting zijn, want werken in bebouwd gebied brengt niet alleen praktische maar ook sociale uitdagingen met zich mee. Bovendien is het risico op misverstanden groter, en dat wil ik vermijden. Het voelt alsof ik nu echt dichtbij kom. Als ik vandaag raak schiet met de nieuwe locaties, dan zou het zomaar kunnen dat ik een of meerdere nesten binnen enkele dagen kan lokaliseren.

Wat me wel opvalt, is dat de hoornaars steeds sneller terugkeren. Dat betekent dat ik dichter bij het nest kom. De afstand tussen de pot en het vermoedelijke nest wordt kleiner, en dat merk je aan hun gedrag. Ze vliegen doelgerichter, sneller, en met minder omwegen. Dat is hoopgevend. Als ik het nest kan lokaliseren voordat het echt actief wordt in het najaar, dan heb ik een goede kans om het te laten ruimen voordat het een plaag wordt. Ondertussen blijf ik alert. De meldingen uit de omgeving nemen toe, en ik krijg steeds vaker berichtjes van mensen die ‘grote wespen’ zien. Soms is het vals alarm, zoals bij mijn buurman gisteren. Maar wellicht is het een keer raak. Dan is het zaak om snel en zorgvuldig te handelen. Want elke dag telt. De Aziatische hoornaar wacht niet. En mijn bijen ook niet.
Wordt vervolgd.
Reactie plaatsen
Reacties