Vandaag was het weer raak in Casteren: nesten van de Aziatische hoornaar moesten eraan geloven. Het eerste zat hoog in een boom op Hoogeind. Het opzetten van een veilige werkplek voor de mannen in het wit kostte meer tijd dan het ruimen zelf.
En daar stond Kees van de gemeente. Handen op de rug, kin vooruit, als een veldwachter van weleer. Hij keek streng maar goedkeurend toe. Toen stukken nest naar beneden vielen, wierp hij zich er bovenop alsof hij de laatste hoornaar persoonlijk wilde arresteren. “Geen hoornaar ontsnapt hier,” bromde hij. En ge geloofde hem meteen. Peter stond erbij als getuige en chroniqueur. Met een scherp oog keek hij naar de bedrijvigheid en dacht: Ge kunt hier nog zo’n lans uitschuiven, maar zonder koffie en cake komt ge nergens. En naast Peter stond Yvette, onze kersverse dorpscoördinator van de hoornaarbestrijding. Ze keek ernstig, maar ook trots. Je zag haar al dromen van vlaggen en uniformen, misschien zelfs met het embleem van een hoornaar erop. Het nest was binnen de korste keren door de mannen in het wit geruimd, de brokstukken vernietigd, en hup: klaar voor de volgende klus.
De stoet trok naar de Wagenbroeken. Ik voorop op mijn fiets, als een soort vaandeldrager. Achter mij slingerden busjes en voertuigen met mannen in witte pakken. Het leek wel carnaval alleen de muziek ontbrak. Bij aankomst stond Johan de melkboer al klaar met zijn verreiker en manbak. Vandaag was hij niet zomaar melkboer, maar de man die de strijd tegen de hoornaars persoonlijk maakte. Zijn verreiker was zijn strijdros, die bestuurde hij met de behoedzaamheid van een chirurg. Sjak, de teamleider van het hoornaarsquadron, had andere prioriteiten. “Eerst koffie met cake!” riep hij.
Toen Maria de cake uit serveerde en ik haar complimenteerde, keek ze me aan alsof ik haar een misdaad in de schoenen schoof. “Ik ben zijn vrouw niet,” beet ze terug. Het dorp had meteen weer voer voor wekenlange gesprekken.
De ruiming op het Hoogeind
De ruiming onder moeilijke omstandigheden in het "Busselke" tegenover de Smeel.
Het nest wordt aangeprikt
Na de koffie stapten de mannen in het wit in de manbak. Johan reed behoedzaam het "busselke" in en de manbak ging langzaam omhoog, alsof de Heere geprezen werd. De lans werd in elkaar gezet, deel na deel, tot ze bij het nest kwamen. De gebaren waren een toneelstuk op zich: de mannen naar Sjaak, Sjaak naar Johan en Johan weer terug. Alles verliep als een militaire operatie. Johan moest eerst een klein stukje terug en toen weer naar voren zodat ze het nest met hun lans goed konden aanprikken.
Sneller dan een koffiepauze, werd het nest opgezogen. Brokstukken vielen naar beneden. Daarop werd gedoken alsof het goudstukken betrof. Elk stukje broed werd vernietigd, geen genade. Na drie kwartier was het gedaan. Johan zuchtte opgelucht, hij had nog koeien te melken, Sjak keek tevreden alsof hij een veldslag had gewonnen en Yvette straalde alsof ze een medaille verdiend had.
Volgens mijn peilingen waren dit de laatste twee nesten van Casteren. Maar eerlijk gezegd: het zou me verbazen als er niet nóg een verrassing op ons wacht. Want hoeveel koninginnen zijn er ontsnapt? Ge wit 't nie. Ze zitten nu verdekt opgesteld, ergens onder een dakpan of in een holte, wachtend op het voorjaar.
Vanaf maart verschijnen de eerste embryo-nestjes, niet groter dan een golfbal. In mei de primaire nesten, zo groot als een handbal. En vanaf augustus de skippyballen hoog in de boom, zoals die van vandaag.
Daarom moeten we voorbereid zijn. In het voorjaar selectieve vallen op alle hoeken van de straten, zodat we de jonge koninginnen direct wegvangen. Alleen zo voorkomen we dat de bijenvolken van Johan, van mijzelf en van de rest van Casteren opnieuw het slachtoffer worden. Maar niet alleen onze honingbijen zijn slachtoffer van de top predator. Ook de insecten om ons heen heen hebben het zwaar te verduren. 11,3 kg insecten slokt een nest Aziaten op dat zijn zo'n 100.000 insecten. Slechts 38% is honingbij, de rest zijn wilde bijen, wespen, libellen, vlinders en al het andere wat rondvliegt in onze natuur.
Het verhaal is dus nog lang niet afgelopen.
Het publiek op veilige afstand
De klus is geklaard
Wat een opluchting weer
Reactie plaatsen
Reacties